بزرگنمايي:

مازندران آنلاین - یک نویسنده و شاعر گفت: شاعران معاصر در ادبیات گذشته متوقف شده اند.
به گزارش ایسنا مازندران،شعر یکی از کهن‌ ترین گونه‌های ادبی و شاخه‌ای از هنر است؛ شعر یک گونهٔ ادبی است که در آن از زیبایی‌های سطح و فرم زبان، بیان هنری احساسات و تکنیک‌های خاص بهره گرفته می‌شود؛ اما این روزها با وجود سبقه بی نظیر ایران در جرگه ادبیات و به خصوص شعرحال شعر معاصر به محتزری می ماند که هر لحظه انتظار مرگ را می کشد و شاید یکی از مهم ترین علت های این حال خراب، عشق شاعران به این که یک شبه راه صد ساله را رفتن باشد.
سعید چولکی یکی از چهره‌های مهم شعر امروز کشورمان است که طی چند سال اخیر حضوری مداوم و جدی در عرصه شعر داشته و آثارش مورد توجه صاحب نظران و علاقه‌ مندان شعر قرار گرفته است.
*بیوگرافی کامل از خودتان؟
پلک که باز کردم تا چشم کار می کرد درخت بلوط بود و کوه های راست قامت و استوار. در ایلام به دنیا آمده ام و از 18 سالگی در مازندران و در کنار دریای خزر نفس کشیده ام و حالا هم در تهران ساکن هستم.
*از آثارتان بگویید ؟
تاکنون از من دو مجموعه شعر به چاپ رسیده ،مجموعه اولم "خوابم تو رانمی برد" بود که زمستان سال 1393 منتشر و مجموعه دومم "بندر بی دریا" که به تازگی منتشر شده است،کار بعدی "مجموعه قصه های عامیانه سرزمین آریوحان" که بخشی از فرهنگ شفاهی دیارم بوده و در حال برگردان آن به زبان فارسی هستم؛ امیدوارم این مجموعه پژوهشی زودتر به سرانجام برسد.
*از وضعیت شعر در ایران بگویید؛ شعر معاصر ما در چه جایگاهی قرار دارد ؟
بهتر است به این سوال بی پرده جواب بدهم؛ در واقع شعر معاصر ما وضعیت مطلوبی ندارد هم از نظر کیفی و هم از نظر کمی؛ شعر معاصر در داخل کشور خلاصه شده و هنوز راهی جدی به خارج از مرزها نیافته، این نقطه ضعف بزرگی است؛ در صورتی که در داخل کشور ما صدای دورترین شاعران جهان شنیده می شود؛ چگونه است که اشعار سعدی و حافظ را در خانه ای روستایی در جنوب اسپانیا می یابیم اما حالا که در سال هزاران جلد کتاب شعر چاپ می کنیم محتوای کتاب هایمان از مرزها نمی تواند عبور کند.
*آسیب این حوزه را در چه می بینید؟
چند معضل بزرگ وجود دارد اول این که بیشتر شاعران ما نمی خواهند رنج راه را با تمرین ، خواندن ، آگاهی از گذشته ادبیات ایران و جهان و آشنایی و آگاهی از باقی علوم انسانی به دوش بکشند ، دوست دارند یک شبه راه صد ساله را طی کنند؛ در واقع می خواهند شاملو، فروغ و غیره باشند تا خودشان! برای همین نمی توانند از بزرگان گذشته عبور کنند؛ تعریف و تمجید بیهوده و مداوم، شاعران جوان را به بیراهه برده و فرصت آزمون و خطا را از آن ها گرفته است که جای تامل دارد.
بسیارند دوستان شاعری که تنها می خواهند فلان منتقد و یا فلان داور جشنواره را راضی کنند تا شاید جایزه ای ببرند و یا اسم و رسمی پیدا کنند؛ در واقع تا دلتان بخواهد از این طیف شعرها و داستان ها بسیار است.‌
*به نظر شما کاهش میزان مطالعه یکی از دلایل اصلی کاهش کیفیت شعر نیست؟
کاهش مطالعه کاملا در شعر شاعران مشهود است و شما به راحتی می توانید به این موضوع پی ببرید؛ پس بحث ما با شاعران جدی تر است که آثار آن ها نتوانسته در سطح بین المللی خود را نشان دهد؛ شاعران امروز ما بیش از تمامی دهه های پیشین به منابع و ترجمه آثار بزرگان ادبیات ،فلسفه و علوم اجتماعی جهان دسترسی دارند و به لطف شبکه های اجتماعی و فضای مجازی فاصله ارتباطی کشورها ی دیگر بر حسب کیلومتر نیست بلکه برحسب صدم ثانیه است پس اگر شعری خوب باشد خیلی زود راه خود را به آن سوی مرزها پیدا می کند.
*عده ای بر این باورند که فضای مجازی و شبکه های اجتماعی علاوه بر این که بر کاهش کیفیت شعر تاثیر گذاشته بلکه بر کاهش چشمگیر تیراژ کتاب نیز تاثیر گذاشته است؛ نظر شما چیست؟
ببینید فضای مجازی آسیب ها و مزیت های خودش را دارد؛ همان گونه که موجب رشد قارچ گونه شاعران مدعی بی شعر می شود همان گونه کمک می کند تا یک شاعر شهرستانی در خراسان جنوبی آثارش را هم پا با شاعران مرکزنشین به مخاطب ارائه کند؛ بسیار زیادند شاعرانی که از فضای مجازی و شبکه های مجازی در دورترین نقطه کشور بهره برده اند و به بهترین شکل ممکن به مخاطبین جدی و عام معرفی شده اند؛ گرچه شبکه های اجتماعی و فضای مجازی در واقع موجب دسترسی آسان و ارزان به شعر و داستان شده است و این خود می تواند یه فرصت محسوب شود اما درحال حاضر فقط برای مخاطب سودمند است، چراکه دیگر مخاطب کمتر میل به خرید کتاب و حمایت از مولف و ناشر پیدا می کند؛ کاهش تیراژ کتاب از پنج هزار نسخه در دهه هفتاد به دو هزار نسخه در دهه 80 و به هزار نسخه در ابتدای دهه 90 و هم اکنون به 500 جلد و کمتر از این میزان رسیده است که جالب توجه است.
*به نظر شما ادبیات تا چه اندازه در زندگی مردم تاثیر گذار بوده و در واقع هدف ادبیات و به صورت خاص شعر چیست؟
تا پیش از ابداع زبان مکتوب، ادبیات در ابتدایی شکل خود به صورت قصه های شفاهی به مردم پند و اندرز می داد تا راه درست را انتخاب کنند و حالا که ادبیات پس از گذر از فراز و فرود فراوان ، خود را از گیلگمش به شکسپیر، تالستوی، داستایوفسکی، همینگوی، لورکا،پابلو نرودا و غیره رسانده و همواره در تلاش بوده تا آزادی ،عدالت ،صلح و دوستی را همراه با انتقال تجربه های دیگر فرهنگ ها با چاشنی انسانی برای بشر در طول تاریخ تاکنون به ارمغان آورد، تاریخ بسیاری از کشورهای استبداد زده و تاریک نشانگر این است که ادبیات همواره چراغ راه آن ها برای دستیابی به آزادی و عدالت بوده است
انتهای پیام