بزرگنمايي:

مازندران آنلاین - عدم حمایت از بخش ‎ های مختلف تولید، صنعت و کشاورزی جامعه را به سمت مصرف کنندگی هدایت کرده و چراغ کارخانجات داخلی یکی پس از دیگری در حال خاموشی است.
  ماجرای خروج از بیکاری و داشتن شغلی منحصر بفرد با درآمد خوب، رویای هر جوان بیکاری است که دغدغه توسعه و پیشرفت کشور را در سر می پروراند اما حال و روز کنونی جامعه ما با اقتصادی بیمار مجالی برای این اندیشه ‎ ها نمی گذارد چرا که با عدم حمایت از بخش ‎ های مختلف تولید، صنعت و کشاورزی و تنها با فربه کردن دلالان، جامعه را به سمت مصرف کنندگی هدایت کرده است.
قصه‏ای پر غصه و افسوس از ماجرایی تکراری که چند سالی گریبانگیر چرخه اقتصادی کشور شده و هرسال بیش از پیش بر قربانیان آن افزوده می ‎ شود؛ داستانی از چرخ‌هایی که اقتصاد کشور را به جلو می راندند و اکنون با بی مهری، عدم توجه و پشتیبانی دست اندرکاران و مسئولین متولی امر از حرکت وامانده و به گل نشسته اند.
این اتفاق این ‎ بار در شهرستان تنکابن واقع در غرب مازندران به وقوع پیوسته و منجر به خاموش شدن چراغ کارگاهی شده که کالای تولیدی آن در استان و حتی کشور منحصر بفرد است؛ صنعتگری غیر بومی، مجرب و کاربلد که کالای تولیدی او قابل رقابت با نمونه ‎ های خارجی است.
فرید سرور متولد 1343 دارای مدرک معادل فوق دیپلم فنی و حرفه ای برق خودرو است که تجربه کاری او به این گرایش ختم نشده و در حوزه ‎ های مکانیک، آهن و فلزات، چوب، تراشکاری و نقشه کشی ید توانایی دارد و در تمام این صنایع یک استادکار حرفه ‎ ای است.
ساخت انواع کاروان های مسافرتی(کمپ تریلر) و اسب کش در اندازه و ابعاد گوناگون با تجهیزات کامل از تولیدات این صنعتکار زنجانی بوده و این در شرایطی است که ایجاد صنایع مولد و نوپا از نیازهای امروزه کشور در حوزه تولید، صنعت و اشتغال محسوب می شود.
وی با سابقه ای بالغ بر بیست سال اولین کارگاه تولید کننده این محصول در منطقه، استان و کشور بوده که تمام مراحل تولید از نقشه تا ساخت بدست توانای او به مرحله اجرا درآمده است؛ علاوه بر این تولیدات سرور تولید انواع کانکس و خانه های پیش ساخته را نیز در کارنامه داشته و با تبحر مثال زدنی این محصولات را تولید کرده است.
این صنعتگر فعالیت خود را از تعمیر خودروهای ارتشی و جنگی آغاز کرد و در برهه ای سرپرستی برق منطقه‌ای سومار را در دوران جنگ تحمیلی عهده دار بود؛ از همان دوران و با توجه به مقتضیات جنگ و وجود واحدهای سیار عملیاتی(آتلیه سیار) و به سبب گستردگی استفاده از کابین‌های سیار و کاربردهای متنوع آن در بخش خصوصی و دولتی نظیر استفاده به عنوان اتاقک کنترل، درمانگاه، فروشگاه سیار وغیره ایده ساخت کاروان سیار، نوید ظهور صنعتی نوپا و منحصر بفرد را به ذهنش متبادر کرد.
با این اندیشه و با امید به تلاش و پشتکار، "سرور" به همراه دو تن از سرمایه گذاران منطقه اقدام به تاسیس شرکت "کاچار" کرد و توانست کمپ تریلرهای ساخته شده خویش را در دوازدهمین دوره نمایشگاه بین المللی محیط زیست که در آذر ماه سال 91 برگزار شد در معرض دید علاقمندان قرار دهد که از قضا مورد استقبال بی سابقه قرار گرفت.
اما با توجه به شرایط اقتصادی حاکم و نیز مشکلات کاری و مالی، شرکت "کاچار" نتوانست به فعالیت منحصر بفرد خود در قالب شرکت ادامه داده و پروانه بهره برداری آن با انقضای تاریخ باطل اعلام شد، در نتیجه "سرور" با کسب مجوز بازرگانی به تنهایی مدیریت کارگاه را بر عهده گرفت.
اکنون کارگاه وی بدلیل مشکلات مالی متعدد، عدم دریافت تسهیلات بانکی مناسب و فقدان حمایت مسئولان شهرستانی و استانی متولی امر صنعت و علیرغم داشتن تمام تجهیزات، دستگاه‌ها و ماشین آلات مورد نیاز توانایی خود را از دست داده و این شغل خاص در معرض نابودی قرار گرفته است؛ این در شرایطی است که کارگاه وی در دوران اوج فعالیت خود به شکل مستقیم و غیر مستقیم برای 25 نفر اشتغالزایی ایجاد کرده بود.
*افرادی متخصص در صنعت در راس سازمان صنایع قرار بگیرند
فرید سرور معتقد است: ابتدا باید کار را تعلیم داد سپس اشتغال ایجاد کرد.
وی که خود سال ها نزد استادکاران زبردست تلمذ کرده اکنون شاگردان متعددی در صنایع فلز و چوب و بخصوص برق خودرو تربیت و روانه بازار کار کرده و بر این باور است:افرادی باید در راس سازمان صنایع قرار گیرند که کار صنعتی کرده و با دردهای این بخش آشنا باشند.
این صنعتگر با نگاهی ویژه به صنعتکاران آنان را دستگاه ساز و ابزار ساز تلقی کرده و در این رابطه می گوید: جامعه امروز صنعتی ما تنها اپراتور پرور بوده و کاربران بدون دانش و اطلاع کافی نسبت به مواد، مصالح و ابزارها تنها نقش یک ربات را ایفا می کنند.
این تولید کننده در خصوص گرفتن استاندارد برای محصولات خود، گلایه های خویش را این گونه مطرح کرد: متاسفانه قوانین جامع و محکمی در سازمان استاندارد وجود ندارد حتی برای گرفتن نشان استاندارد برای هر قطعه از کل محصول نظیر چراغ، شیشه، لاستیک و غیره باید به شرکت های خصوصی تحت نظارت سازمان استاندارد مراجعه کرد که در نتیجه هزینه دریافت آرم استاندارد بسیار بالا رفته و صنعتکار نوپا نخواهد توانست آنرا اجرایی کند.
*سازمان استاندارد باید مشوق تولیدکنندگان باشد
"سرور" با عنوان این مطلب که سازمان استاندارد باید مشوق تولیدکنندگان بوده و با برگزاری کلاسهای توجیهی و آموزشی آنان را برای دریافت نشان استاندارد ترغیب کند گفت: امروز بسیاری از تخلفات در زمینه تولیدات و کسب نشان استاندارد سبب کاهش اعتبار این سازمان شده است که لزوم توجه بیشتر مسئولین و مدیران ارشد دولتی را در این زمینه طلب می کند.
این صنعتکار مجرب با ذکر این مثال که فعالیت وی با صنایع دیگری نظیر رنگ، آلومنیوم، چوب، آهن و غیره در ارتباط بود گفت: تعطیلی روز به روز و پی در پی کارخانجات و کارگاه‏های مرتبط با هم به مثابه پاره شدن حلقه ‎ های زنجیری است که با در کنار هم قرار گرفتن و هم‌پوشانی یکدیگر زنجیره بزرگ اقتصاد مملکت را چرخانده و مانع از ایستایی و توقف سیکل تولید خواهند شد.
وی در خصوص ساخت کانکس و خانه ‎ های پیش ساخته افزود: کانکس‏ها به دو صورت انبوه سازی با کیفیت پائین و دست ساز با استاندارد و مرغوبیت بالا ساخته می شود؛ کانکس های ساخته شده در کارگاه ما بدلیل استفاده از مواد با کیفیت و ظرافت کار دست بسیار مورد استقبال قرار گرفت و اکنون نیز تقاضا برای ساخت آن به کارگاه ارجاع می شود اما بدلیل مشکلات مالی قادر به تهیه مواد اولیه آن نیستیم.
"سرور" مشکلات بیمه ای را از موانع جذب کارگر و پرسنل دانست و اظهار داشت: در کارگاه های صنعتی کارگران نیاز به کسب تجربه و یادگیری حرفه دارند لذا با این شرایط نمی توان برای کارآموزان حقوق متناسب با پرداختی اداره کار قائل شد.
این صنعتگر افزود: این دلایل لزوم پرداخت های غیر متعارف را بوجود می آورد اما کارشناسان اداره کار این فاکتورها را در نظر نگرفته و درخواست همکاری با توجه به قوانین مصوب را دارند؛ به همین دلیل شاگردان در صنعت ماندگار نشده و هرگز به استادکار بدل نمی شوند.
وی با بیان این نکته که اگر به این فعالیت بها داده شود ما قادر خواهیم بود با گسترش حوزه کاری خود اشتغال پایدار در منطقه ایجاد کنیم تصریح کرد: متاسفانه کمیسیون ‎ ها و کارگروه ‎ های متنوعی که برای رفع موانع تولید و کمک به کارگاه های این ‎ چنینی بنا شده، صرفا چیزی جز کاغذ بازی و تشریفات اداری نبوده و بویژه در غرب مازندران کاربرد عملی نداشته است.
*تخصص، ابزار، مکان و سرمایه از فاکتورهای اشتغالزایی و داشتن شغل است
"سرور" با اشاره به اینکه تخصص، ابزار، مکان و سرمایه از فاکتورهای اشتغالزایی و داشتن شغل است خاطر نشان کرد: متاسفانه از دید متولیان امر داشتن پروانه بهره ‎ برداری و جواز کسب ملاک و معیار اشتغال محسوب شده و مسئولین تنها بوروکراسی و حاکمیت مفرط اداری را مد نظر قرار می دهند.
این استادکار و صنعتگر در پایان ارزش اموال سرمایه ای کارگاه خود را بالغ بر یک میلیارد تومان برآورد کرده و اظهار داشت: تنها با تسهیلاتی معادل 100 میلیون تومان چراغ این کارگاه دوباره روشن شده و شاغلان آن مجدد به بازار کار باز خواهند گشت.
حال با تمامی آنچه گفته شد و با توجه به نقش محوری اقتصاد مقاومتی در سال های اخیر این سوال مطرح می شود که سرانجام وعده حمایت از صنایع و رسیدگی به وضعیت نابسامان تولید در تمامی حوزه ها در کشور عملیاتی خواهد شد؟ یا کما فی السابق صاحبان صنایع و تولیدکنندگان کشور باید تاوان و غرامت بی تعهدی و ناکارآمدی مسئولان و مدیران مربوط را بدهند؟