بزرگنمايي:

پیام مازند - ساری - مقام " هرایی " از مهم ترین مقام های موسیقی مازندران به عنوان نخستین مقام موسیقایی استان در فهرست آثار ناملموس و معنوی کشور ثبت شد.
به گزارش خبرنگار ایرنا، مقام هرایی از فنی‌ ترین و با ساختارترین آوازهای مازندرانی است که در شرق مازندران مرسوم است.
هرایی به معنای " ناله ای از ته دل " است که اصولا به عنوان پیش درآمد آواز کتولی خوانده می شود و دارای آوازی کشیده و سنگین و طول جملات آن بلند است. خوانندگان کتول در اجرای آواز هرایی معمولا از اشعار عرفانی استفاده می کنند.
کارشناسان موسیقی مازندرانی مقام هرایی را از فنی‌ ترین و با ساختارترین آوازهای مازندرانی می دانند که بیشتر در شرق این استان مرسوم است.
بهار شکارچیان، ارزمون شکارچیان و نظام شکارچیان از مهم ترین خواننده های مقام هرایی هستند .
مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مازندران در باره ثبت این مقام آوازی به خبرنگار ایرنا گفت: مقام هرایی نخستین سبک موسیقی مازندران به عنوان گنجینه زنده بشری و بخشی از هویت مردم استان مازندران، هفته گذشته در لیست آثار ملی کشور ثبت شد.
سیف لله فرزانه با بیان اینکه این سبک از موسیقی در شرق استان بویژه در شهرستان بهشهر رواج دارد، افزود: طبق اسناد موجود اساتید بنامی که در این مقام تبحر خاص داشتند از کولیان و گدارهای ساکن در این منطقه بودند که با استادی تمام توانستند موسیقی برگرفته از نواحی دیگر را با لهجه های مازندران به هم آمیخته و مقامی مستقل را در دوازده قسمت که به عنوان دوازده چله هرایی شناخته می شود، بنوازند.
وی ثبت این اثر را به عنوان میراث ناملموس و معنوی استان مازندران مهم دانست و گفت: مقام هرایی روایتی صادقانه از تاریخ و موسیقی به دور از زد و بندهای سیاسی را شامل می شود که سبک زندگی و فرهنگ مردم منطقه را روایت می کند.
فرزانه افزود: اگرچه امروزه به دلیل تغییر سبک زندگی و حجوم موسیقی های غیر بومی، موسیقی اصیل را به حاشیه رانده است، اما ثبت این میراث هویتی می تواند نقطه آغازی باشد برای معرفی این نوع از موسیقی به نسل جدید استان و احیای موسیقی هراتی میان نسل جوان.
وی از ثبت فنون برداشت کولک (گلپر) مربوط به روستای کوهستانی تیراسم شهرستان بابل نیز خبر داد و گفت: مهارت در دست بافته های جاجیم بافی آلاشت سوادکوه نیز که در لیست آثار ملی به ثبت رسیده به عنوان یکی از صنایع دستی رایج در ایران است که ازدیرباز بین خانواده‌های روستایی و عشایری رواج داشته‌است.
7335/1654