بزرگنمايي:

پیام مازند - قصه پر غصه از جایی شروع میشه که خاک کویر با بغض همراهی کرده و گلی درست می کند که قرار است روی چرخ بچرخد و بچرخد تا هنری زیبا که قدمتی هفت هزار ساله در ایران دارد، نقش ببندد. پاهای خسته سفالگر که چرخ را می چرخاند تا اثری به یادماندنی تر بسازد با خاک و آب که حک می کند آن چه که هنر سفالگری ایرانی نامیده ایم.
هنری که از آن با نام هنر سفال گری یاد می‌کنیم دارای پیشینه‌ای بسیار کهن و گسترده است که امروزه کمتر کسی است که نام سفال را نشنود و ناخودآگاه به گذشته‌های بسیار دور بازگشت، نکند. از سفال و سفالگری که سخن به میان می‌آید در ذهن‌ها نقش کاسه و کوزه حک می‌شود و دستان هنرمندی به خاطرمان می‌آید که با خاک و آب رنگ هنر گرفته است و پاهایش چرخ سفالگری را می‌چرخاند.
  زمان زیادی از آن دوران که سفال های دست ساخته هنرمندان جویباری در هر خانه و مغازه ای به چشم می خورد، گذشته و حال آن که امروز این ساخته دست هنرمندان بدلیل نداشتن تجهیزات و امکانات لازم، پشت ویترین فروشگاه های بزرگ و بنام شهرهای بزرگی چون تهران عرضه می شود.
سال های نه چندان دور کارگاه های تونلی با تعداد زیادی کوره از ابتدا تا انتهای کلاگرمحله جویبار محل کار استادان سفالگری چون غلامعلی چینی ساز، عزیزالله فکوری، عظیم بخشی، یوسف طالبی و سبحان نجفی بود.
رمضانعلی چینی‌ساز، هنرمند سفالگر 63 ساله مازندرانی است که در شهر کوچک جویبار در مازندران متولد شده و تا به امروز در آنجا زندگی می‌کند. رمضانعلی، نسل ششم خانواده‌ای هنرمند و سفالگر است که تمام آن ها سفالگرانی با مهارت و چیره‌دست بودند. او سفالگری را در کودکی از پدر خود یاد گرفت. پدر با نشستن او پشت چرخ سفالگری مخالف بود اما رمضانعلی آنقدر به دستان پدر هنگام کار با چرخ نگاه کرد تا روزی که با استفاده از غیبت پدر، کاسه‌ای سفالی روی چرخ ساخت.
کاسه را از ترس پدر خراب کرد اما ناامید نشد و در 12 سالگی، روزی که در کارگاه تنها بود چند کاسه سفالی ساخت، پدر برای برداشتن وسیله‌ای به کارگاه بازمی‌گردد و با وجود ترس فرزندش او را تشویق می‌کند و آفرینی از ته دل می‌گوید که به قول رمضانعلی، ذوق آغاز کار را در او بیدار کرد.
کارگاهش در گوشه ای از حیاط خانه ای با سبک قدیمی قرار دارد که تابستانش بسیار گرم و زمستانش بسیار سرد است، ذوق کارکردن را از فرزندانش گرفته است و همسرش تنها همسفر او در این مسیر سخت می باشد. وی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان جویبار نیز به آموزش این رشته مشغول است.
چینی ساز در گفت و گو با ایسنا مازندران، با بیان اینکه سفال جویبار با خاندان چینی ساز شروع شد، اظهار کرد: قبلا مجتمع های صنایع دستی در اکثر شهرهای مازندران وجود داشته که در آنجا کار آموزش را انجام می دادیم اما متاسفانه تمام آنها بسته شدند و به گفته مسئولین بنا را بر تولید قرار دادند.
وی آهی از سر دل کشید و گفت: اگر بنا بر تولید است چرا بستر تولید را فراهم نمی کنند که من مجبور نباشم بدلیل نداشتن کوره (کوره ام خراب است) سفال های تولیدی را به قیمت بسیار ناچیز وبصورت خام به تهران بفروشم و آن ها پس از پختن و لعابکاری به نام خودشان بفروش برسانند.
این سفالگر ضمن گله مندی از مسئولان که حتی در روز صنایع دستی نیز سری به او نزدند، تصریح کرد: تاکنون هیچ کمکی از سوی مسئولین نداشته ام، کوره خرابم را می توانم با مبلغ 50 میلیون تومان دوباره راه اندازی کنم که متاسفانه سرمایه اش را ندارم.
چینی ساز با اشاره به اینکه کارم را بصورت سنتی انجام می دهم، خاطرنشان کرد: مدرنیزه بودن امکانات می خواهد اما بروزترین طرح های دنیا را می توانم بزنم.
وی با بیان اینکه مشکل ما فقط نبود امکانات است، گفت: از سراسر ایران، دانشجویان به اینجا آمده و سراغ مرا می گیرند و من برای آموزش مشکلی ندارم اما مسئولین باید حداقل امکانات را برای ما فراهم سازند تا بتوانیم این هنر قدیمی را در راه تولید بیشتر به فرزندان خود بیاموزیم.
یاسر فکوری یکی دیگر از سفالگران چیره دست جویباری است که شغل اجدادیش را ادامه می دهد. او 35 سال سن دارد و 18 سال است که سفالگری می کند. مشتریانی از رشت و انزلی به صورت عمده تولیداتش را می خرند و یاسر بدلیل نداشتن جا و مکان و امکانات قادر به آموزش نیست.
این سفالگر جویباری با بیان اینکه بدلیل نداشتن سرمایه به روش سنتی کار میکنم، گفت: ادامه این کار واقعا سخت است و سود کمی دارد.
وی ادامه داد: قراربود از سوی اداره تعاون وامی تهیه شود که متاسفانه بدلیل نداشتن زمین و استیجاری بودن مکان این وام به من تعلق نگرفت و اما وام هایی که برای هنرمندان می آید ولی بدست هنرمندان نمی رسد.
فکوری میانگین تولیدش در ماه را 3 هزار کار عنوان کرد و افزود: من جزء 5 تولیدکننده بزرگ در مازندران هستم اما متاسفانه هیچ حمایتی از قشر ما نمی شود.
این سفالگر جویباری ضمن گله مندی مسئولینی که در نمایشگاه ها از تولید کنندگان بومی استان استفاده نکرده و از تولیدکنندگان استان های دیگر استفاده می کنند، بیان کرد: در گذشته وضعیت خیلی خوب بود و تولیداتمان را به صنایع دستی می دادیم و خودشان در کل ایران توزیع می کردند اما در حال حاضر باید خودمان به دنبال بازار بگردیم.
وی با اشاره به اینکه یکی از آرزوهایم داشتن زمینی در کنار جاده بوده که بتوانم همانجا سفال ها را تولید و بفروشم و درکنارش آموزش دهم، اظهار کرد: اگرمسئولین شرایط را برای کار و آموزش و نمایشگاه مهیا نمایند ما دیگر مشکلی نداریم حتی می توانند در همین جمعه بازار جویبار که در خاورمیانه شناخته شده است، با دادن غرفه ای به هنرمندان این کار را انجام دهند.
فکوری خاطرنشان کرد: جویبار هنرمندان خوبی در رشته های مختلف دارد اما راه فروش محصولات را کسی نمی داند.