چاپ

مازندران آنلاین - اکنونفاطمه توقع زیادی ندارد فقط می خواهد پس از 12 سال درس خواندن با خط بریل و کسب رتبهدو رقمی کنکور سراسری، میان وی و افراد عادی برای ادامه تحصیل در دانشگاه و کسب موقعیتشغلی؛ تفاوتی قائل نشوند تا زحماتش به ثمر بنشیند و آینده وی به سرنوشت بسیاری از نخبگاننافرجام تبدیل نشود.
بهگزارش ایسنا مازندران، فاطمه افتخاری متولد 6 آذر 1377 دختر روشندل بهشهری که نیمیاز عمر خود را به دلیل کمبود امکانات تحصیلی برای نابینایان از زادگاه خود دور بودهو در شهرستان ها و استان های دیگر سپری کرده است تا به موفقیت تحصیلی دست یابد با استعداد بالقوه ای که خداوند در وی نهاد، پشتکار، حمایت خانواده و سپری کردن سختیهای بسیار موفق به کسب رتبه 85 علوم انسانی در کنکور سراسری 96 شده است.
اکنونفاطمه توقع زیادی ندارد فقط می خواهد پس از 12 سال درس خواندن با خط بریل و کسب رتبهدو رقمی کنکور سراسری، میان وی و افراد عادی برای ادامه تحصیل در دانشگاه و کسب موقعیتشغلی؛ تفاوتی قائل نشوند تا زحماتش به ثمر بنشیند و آینده وی به سرنوشت بسیاری از نخبگاننافرجام تبدیل نشود.
ایندختر روشندل از سیستم آموزشی کشور گلایه هایی دارد و به ایسنا می گوید: اولین بار خط بریل را در سن 5 سالگی از پدرمیاد گرفتم و قبل از این که به مدرسه بروم می خواندم و می نوشتم. پدرم که معلم دینیو عربی بود آن زمان فقط به خاطر من خط بریل را یاد گرفت و به من آموخت.
* به دلیل اینکه بهشهر مدرسه ابتدایی استثنایی برای نابینایان نداشت به همراهخانواده به قائم شهر نقل مکان کردیم و اول تا سوم ابتدایی را در مدرسه استثنایی قائم شهرخواندم و سپس دوباره به همراه خانواه به مشهد نقل مکان کرده و از چهارم ابتدایی تادوم راهنمایی را در مدرسه نابینایان مشهد خواندم.
* سپس سوم راهنمایی و اول دبیرستان را در مدرسه نابینایانتهران خواندم که در خوابگاه این مدرسه اقامت داشتم و خانواده ام بهشهر بودند که البتهآخر هر هفته به دیدنم می آمدند و از وضعیت من با خبر می شدند. دوم دبیرستان به زادگاهمشهرستان بهشهر بازگشتم و از دوم تا چهارم دبیرستان در مدرسه دولتی بانو اشرفی بهشهردر کنار دانش آموزان عادی درس خواندم که پرسنل این مدرسه با همکاری و تعامل بسیار خوب،نقش بسزایی در موفقیت من در کنکور داشتند.
*تفاوت و مزیت مدرسه استثنایی مشهد نسبت به مدرسه استثنایی قائم شهر اینبود که مدرسه نابیناها، ناشنوایان و کم توان ذهنی هر کدام جدا بود اما در مازندرانهمه در یک مدرسه درس می خواندیم و دختران و پسران نیز با هم در یک مدرسه بودیم و همهدانش آموزان نابینا و ناشنوایی که در شهرستان ها در چنین مدارسی درس خواندند خاطرهبد مشترکی دارند از اینکه دختران نابینا یا ناشنوا در سن 7 یا 8 سالگی با پسران کمتوان ذهنی که شاید 17 یا 18 سال سن داشتند در یک مدرسه بودند و احساس امنیت نمی کردندمخصوصا زنگ های تفریح که معلم در کلاس حضور نداشت همیشه باید همه حواس خود را جمعمی کردیم و من پس از آن که از کلاس چهارم ابتدایی به مدرسه ویژه نابینایان دختر درمشهد رفتم از مدرسه رفتن لذت بردم.
* از تابستان سال گذشته روزی 4 ساعت و پس از عید نوروز 96 روزانه 10 ساعتبرای کنکور درس می خواندم، سال سوم و چهارم دبیرستان برای کنکور درس خواندم امابه دلیل اینکه هیچ کتاب تستی به خط بریل برای نابینایان در کشور نگاشته نشده هیچ تستیپیش از کنکور نزدم و فقط کتاب های درسی را می خواندم.
*در اکثر استان های کشور یک مدرسه ابتدایی استثنایی در یکی از شهرستان های استانوجود دارد و کم توان ذهنی، معلول جسمی حرکتی، نابینا، ناشنوا و اوتیسم همه در یک مدرسههستند و این موضوع مشکلاتی به وجود می آورد که باید این ساختار عوض شود.
*رفتن به شهرهای قائم شهر، مشهد و تهران برای تحصیل تجربهخیلی خوبی برایم بود که با دانش آموزان و معلمان نابینای زیادی آشنا شدم و طرز تدریسهای مختلف را تجربه و مقایسه کردم و نیز دو سالی که خوابگاه مدرسه نابینایان تهرانبودم دوری از خانواده برایم سخت بود اما تجربیات زیادی کسب کردم و حالا راضی هستم.
* آرزوی دوران کودکی ام این بود که در آینده معلم شوم زیرا پدرم معلم بودو کمک های زیادی در درس خواندن به من کرد به همین دلیل می خواستم معلم شوم تا به دانشآموزان نابینا درس بدهم.
* اکنون می خواهم رشته روانشناسی در دانشگاه تهران بخوانم و هدفم از خواندنروانشناسی در ابتدا بهبود زندگی و کمک کردن به روحیه خودم و سپس به مردم است زیرا بایدیک انسان موفق باشم تا بتوانم در راه رسیدن به موفقیت به دیگران کمک کنم و قطعا ازخودسازی می توان به جامعه ایده آل دست یافت.
*در دوران ابتدایی و راهنمایی چند سال به ورزش گلبال ویژهنابینایان پرداختم اما در دوران دبیرستان به دلیل مشغله تحصیلی و تمرکز روی دروس اینورزش را کنار گذاشتم البته شاید دوباره در فرصت مناسبی این ورزش را ادامه دهم.
* اکنون که می خواهم انتخاب رشته کنم برخی دانشگاه ها از جمله فرهنگیان،صدا و سیما، شهید رجایی و امام صادق که بورسیه دارند و همه آن ها سلامت کامل جسمی رامی خواهند به همین دلیل فردی با رتبه سه رقمی در این دانشگاه ها پذیرش می شود اما منبا رتبه دورقمی نمی توانم در این دانشگاه ها درس بخوانم و این موضوع برایم خیلی دردآوراست که یک نابینا تلاش و زحمت زیادی انجام دهد و از افراد سالم نیز در کنکور رتبه بهتریکسب کند اما در نهایت وزارت آموزش و پرورش و وزارت علوم، یک مانع بر سر راه موفقیتما قرار دهند.
*نابینایان می خواهند از حقوق برابر در جامعه برخوردار باشند، چرا دانشگاه هایی که بورسیه دارند و آینده شغلی این دانشجویان تامین است،برای پذیرش نابینایان محدودیت گذاشتند و نمی توان دلیل قانع کننده ای برای اینمانع تراشی پیدا کرد و پذیرفتن چرایی آن برایم سخت است.
* برایکنکور حتی یک کتاب تست به خط بریل یا تست صوتی وجود ندارد و از طرفی هیچ کتاب درسیدر هیچ رشته دانشگاهی به خط بریل نگاشته نشده است و باید یک نفر همه کتاب ها رابرایم بخواند و ضبط کند تا من گوش دهم، با وجود این مشکل مهم؛ آموزش و پرورش، وزارتعلوم، بهزیستی یا هیچ نهاد و ارگانی مسئولیت تسهیل شیوه درس خواندن نابینایان رابرعهده نگرفته است.
*نابینایان دوران ابتدایی در مدارس استثنایی درس می خوانند اما پایهراهنمایی و دبیرستان که در مدارس عادی تحصیل می کنند یک معلم رابط برای دانش آموزروشندل تعیین می شود که فقط هفته ای یک بار 2 تا 4 ساعت به مدرسه می آید و بهامورات دانش آموز نابینا رسیدگی می کند که این دانش آموز جواب سوالات امتحانی میانترم و پایان ترم را به خط بریل می نویسد و معلم رابط باید آن را به خط بیناییبرگرداند تا معلم اصلی آن را بخواند و تصحیح کند اما جالب اینجاست که اکثر معلمهای رابط خط بریل بلد نیستند و این ضعف از سوی اداره آموزش و پرورش است که درانتخاب معلمان رابط باید دقت نظر بیشتری نشان دهند.
*علت نابینایی من مادرزادی و بر اثر ازدواج فامیلی بوده است،هیچ گاه نابینایی را به عنوان محدودیت و نقطه ضعف محسوب نکردم زیرا درمسیر رسیدن به اهدافم؛ مسائل مهم تری برای فکر کردن داشتم که با حمایت خانواده، انگیزهبالا و پشتکار برای دست یابی به موفقیت تلاش کردم و معتقدم انگیزه افراد سالم،معلول، نابینا و ناشنوا عامل محرک به سوی پیشرفت است.
* زمانی که به خوابگاه دانشگاه تهران بروم نیاز دارم خانواده ام بیشتربه دیدنم بیایند و از آنجایی که در حال حاضر پدرم معاون یکی از مدارس روستاهایبهشهر و فقط پنجشنبه و جمعه تعطیل است در طی هفته نمی تواند از بهشهر به تهرانبیاید و از آنجایی که پدرم در گذشته معلم عربی و دینی بوده مطمئنا در خواندنبسیاری از دروس دانشگاهی می تواند به من کمک کند به همین دلیل از آموزش و پرورشبهشهر انتظار دارم که با در نظر گرفتن نابینا بودن و رتبه دو رقمی من در کنکور، درصورت لزوم به پدرم مرخصی بیشتری بدهند تا به دیدنم بیاید و از طرفی خیلی نگرانهستم که سلامتی ام دور از خانواده به خطر بیفتد.
* پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه نگران آیندهشغلی هستم، سه ماه پیش از کنکور، جشن عروسی خاله ام بود اما من به منزل یکیاز معلمانم رفتم تا صداها و شلوغی ها اذیتم نکند و در آرامش درس بخوانم یعنی ازخیلی لذت ها، تفریح ها و شادی ها گذشتم تا رتبه خوبی در کنکور بیاورم و با وجودنابینایی رتبه دورقمی در کنکور سراسری کسب کردم اما آینده شغلی من تضمین نیست.
*معلمان نابینای زیادی در سطح کشور وجود دارد اما در دانشگاههای سراسری درس خواندند و پس از فارغ التحصیلی چند سال منتظر مانده و در آزموناستخدامی آموزش و پرورش شرکت کردند و از این طریق معلم شدند و سوال من دقیقااینجاست که چطور برای پذیرش دانشگاه تربیت معلم سلامت کامل باید داشت و یک نابیناحتی اگر رتبه یک کنکور سراسری را کسب کرده باشد در دانشگاه تربیت معلم پذیرش نمیشود اما از طریق آزمون استخدامی می تواند معلم شود.
*دوست داشتم در دانشگاه تربیت معلم؛ دبیری روانشناسی بخوانم و معلم دانشآموزان نابینا شوم تا به افرادی مانند خودم کمک کنم، دو معلم ادبیاتفارسی و زبان انگلیسی نابینا سال اول دبیرستان در مدرسه نابینایان تهران داشتم امانابینایی تاثیر منفی روی زندگی آن ها نگذاشته بود بلکه بسیار انسان های فعال وموفقی بودند و با خود فکر کردم که اگر آن ها توانستند پس من هم می توانم با وجودنابینا بودن در زمینه تحصیلی فرد موفقی باشم و از طرفی این دو معلم نابینا همیشهمرا تشویق می کردند که درس بخوانم و برای کنکور آماده باشم تا در دانشگاه معتبریقبول شوم و در من انگیزه ایجاد می کردند که همیشه قدردان آن ها هستم.
* یکهفته پیش از کنکور با منشی کنکورم قرار گذاشتیم که در مدرسه بانو اشرفی سوالات کنکور95 را با ایجاد شرایطی شبیه به کنکور حل کنم اما فشارم افتاد و آنقدر حالم بد شد کهمجبور شدند من را به دکتر ببرند و 3 روز پیش از کنکور به دلیل استرس شدید قرص می خوردمتا بخوابم و روز برگزاری کنکور نیز از استرس 4 صبح ناخودآگاه بیدار شدم و قلبم خیلیتند می زد پس از خواندن نماز صبح، قلم قرآنی ویژه نابینایان با صدای قاری استاد الغامدیرا گوش دادم و در جلسه کنکور بسیار آرام و حالم خوب بود که قطعا آرامش من معجزه خدابود و فکر می کنم همین یک معجزه برای تمام زندگیم کافی است زیرا آن روز برای من خیلیمهم و سرنوشت ساز بود.
* متاسفانه برخی از مردم هنوز فرهنگ رفتار با نابینایان را بلد نیستندو برخی افراد سوال های بی موردی از من و نابینایان دیگر می پرسند که موجب رنجش مامی شود به طور مثال: روزی که نتایج کنکور اعلام شد و همه شنیدند که من به عنوان یکدختر نابینا رتبه 85 کنکور سراسری را بدست آوردم برخی افراد خیلی تعجب کردند و می پرسیدندبا وجود نابینایی چطور این رتبه را آوردی؟ و پچ پچ ها و زمزمه هایی می شنوم کهشاید سر جلسه کنکور منشی بهش کمک کرده اما این اصلا درست نیست که توانایی های یکنابینا را باور نداشته باشند.
*بله کسب رتبه 85 خیلی سخت است و زحمت زیادی را می طلبد اما ربطی به نابینابودن ندارد و هر فردی با هر شرایطی سالم، نابینا و معلول جسمی می تواند با داشتنهدف، انگیزه و پشتکار به این رتبه دست یابد البته با توجه به کمبود امکانات لازمبرای تحصیل نابینایان در ایران کسب رتبه دو رقمی واقعا کار سختی است.
* نابینایی برای من سدی در برابر آرزوهایم نیست،دانش آموزانی که بینا هستند نیز به دلیل کمبود امکانات، شرایط تحصیل برایآن ها نیز خیلی مشکل است البته به دلیل نبود کتاب تست به خط بریل، درس خواندن منبا بسیاری از رتبه های دورقمی دیگر در شرایط برابر قرار نداشت زیرا امروزه برای آمادگیشرکت در کنکور، کتاب تست بسیار مهم است.
* اشتغال،درمان، کمبود امکانات تحصیلی و عدم مناسب سازی محیط شهری از جمله اهم مشکلات نابینایاندر کشور است که از مسئولان شهرستانی، استانی و کشوری انتظار دارم در تسهیل و رفعاین موانع، توجه و تلاش بیشتری داشته باشند.
مصاحبه از مریم یخکشی خبرنگار ایسنا مازندران
انتهای پیام